שבת בבוקר 7 באוקטובר בנייד של דורון האיש שלי, אפליקציה של פיקוד העורף אזור דרום (מהסבב הקודם בו שירת בננו הצעיר על הגדר של נחל עוז), אזעקה ועוד אחת ועוד ועוד ועוד.
"יש מלחמה" הוא אומר לי.
הבן הצעיר שלנו מגיע הביתה ותוך שעות ספורות מגיע אליו צו 8.
הוא צריך להגיע לחרמון, איך?
הוא מתארגן, עלינו על הרכב שלנו ולקחנו אותו לחרמון. ככה מתארגן הצבא?
עוד לא ידענו כמה הצבא לא מתארגן בשום מקום ואיזה מחיר יהיה לזה.
הסיוט רק התחיל, את הבן שלנו הנשוי שמחכה להולדת בתו הבכורה, גייסו לדרום. תופסת את הראש, אין כל דרך להאמין שמה שרואים בטלוויזיה אכן קורה. התחלתי לנקות את הבית, לשטוף חלונות ורשתות, מדרגות וחדרים, לא מסוגלת לשבת אפילו רגע.
הבן בצפון די בטוח רק דואגים שלא יהיה לו קר מדי. בוקר שישי יש אפשרות לנסוע לדרום לפגוש את הבן לפני שהוא נכנס לעזה. ממלאים תיקים בכל טוב ונוסעים לבית קמה. מפגש עצוב, אפור ומתוח. המחשבות נתונות רק לתקווה שלא יאונה לו כל רע. כאן הן מתחילות וכאן מסתיימות.
כדי לא לראות את המציאות דרך המסכים אני לוקחת ספרים ומנסה לבנות לעצמי מציאות מקבילה. מדי פעם חודרות לתודעה השאלות איפה הצבא המתוחכם שלנו? מה עם המודיעין הכי משוכלל בעולם? 8200? איפה כל זה?
הבן שלי בעזה, כל כולי מרוכזת בעובדה המאיימת הזאת ואני, אישה רציונאלית בדרך כלל מחליטה לכוון את המחשבות לאזור לא מוכר, דמיון יוצר ואני בונה לבן שלי בדמיוני מעין קונכיה עשויה רשת בלתי חדירה בצבע וורוד, מכניסה אותו אליה ומלווה אותו באשר הוא.
אני קצת משתוממת על עצמי אבל יודעת שאין לי כל דרך להגן על הילד שלי שמחכה להולדת הילדה שלו. עולם מטורף, אז רגע לפני שנטרפת דעתי אני יוצרת בדמיון איזו מעטפת.
ולא, לא התפכחתי. לא הצלחתי להבין אף אחד ואף אחת, שבעבר החזיקו בעמדה, שאין כל דרך אחרת אלא להגיע להסכם שיביא לנו בטחון ופתאום הם מאמינים שמלחמה תפתור כאן משהו?!
כל מה שאני ראיתי, הוא איך המלחמה הנוראה הזאת מביאה לנו כל יום עוד שכול ועוד הרס ועוד פחד ועוד יצר נקם ואיך היא לעולם לא תביא לנו ביטחון.
ואני לא מעזה אפילו להמשיך ולשאול. כי אין תשובות גם לשאלות שלא נשאלות ואין לי יותר מקום בשום מקום, להכיל אותן.
טלי גורן-ספיר, קיבוץ גזית
صباح يوم السبت 7 أكتوبر على هاتف زوجي دورون تطبيق قيادة الجبهة الداخلية للمنطقة الجنوبية (من الجولة السابقة التي خدم فيها ابننا الأصغر على سياج ناحال عوز)، إنذار وإنذار آخر، والمزيد والمزيد.
"هناك حرب"، يقول لي.
يصل ابننا الأصغر إلى المنزل وفي غضون ساعات قليلة يصل أمر التجنيد للخدمة العسكرية.
عليه أن يصل إلى جبل الشيخ، كيف؟
جهّز حاله، وركبنا سيارتنا وأخذناه إلى جبل الشيخ. هل هكذا يتنظّم الجيش؟
ما زلنا لا نعرف مدى عدم تنظّم الجيش في أي مكان، وأي ثمن سيكون لذلك.
بدأ الكابوس، ابننا المتزوج، الذي ينتظر ولادة ابنته البكر، تم تجنيده للجنوب. أمسك برأسي، لا توجد طريقة للاعتقاد بأن ما تراه على شاشة التلفزيون يحدث بالفعل. بدأت بتنظيف المنزل، وغسل النوافذ والشبكات، والسلالم والغرف، ولم أتمكن من الجلوس ولو للحظة واحدة.
الابن الموجود في الشمال آمن، فقط نقلق من أنه لا يصاب بالبرد الشديد. وصباح الجمعة هناك إمكانية التوجه جنوبا للقاء الابن قبل دخوله إلى غزة. نملأ الحقائب بكل الأشياء الجيدة ونتجه إلى بيت كاما. لقاء حزين ورمادي ومتوتّر. نفكّر فقط في الأمل أنه لا يحدث أي ضرر له. هنا تبدأ الأفكار وهنا تنتهي.
ولكيلا أرى الواقع من خلال الشاشات، آخذ الكتب وأحاول بناء واقع موازٍ لنفسي. وبين الحين والآخر تتبادر إلى الأذهان الأسئلة أين جيشنا المتطور؟ ماذا عن سلاح الاستخبارات الأكثر تطوراً في العالم؟ 8200؟ أين كل هذا؟
ابني في غزة، أتركز كلّي في هذه الحقيقة المهددة، وأنا، المرأة العقلانية، عادة ما أقرر توجيه الأفكار إلى منطقة غير مألوفة، خيال إبداعي وأبني لابني في مخيلتي نوعا من الصدفة المصنوعة من شبكة لا يمكن اختراقها باللون الوردي، أُدخله فيها وأرافقه أينما كان.
أشعر بالدهشة من نفسي ولكني أعلم أنه ليس لدي طريقة لحماية ابني الذي ينتظر ولادة ابنته. إنه عالم مجنون، فلحظة قبل أن أفقد عقلي، أخلق في مخيلتي نوع من الغطاء.
ولا، لم أصحى وانتبه. لم أتمكن من فهم أي رجل أو إمرأة كانوا في الماضي أصحاب مواقف، أنه لا يوجد طريق آخر سوى التوصل إلى اتفاق يحقق لنا الأمن وفجأة يعتقدون أن الحرب ستحل شيئا هنا؟!
كل ما رأيته هو كيف تجلب لنا هذه الحرب الرهيبة كل يوم المزيد من الثكل، والمزيد من الدمار، والمزيد من الخوف والمزيد من الانتقام، وكيف أنها لن تجلب لنا الأمن أبدًا.
وأنا لا أجرؤ حتى على الاستمرار في السؤال. لأنه لا توجد إجابات حتى على الأسئلة غير المطروحة، ولم يعد لدي مساحة في أي مكان لاحتوائها.
تالي غورين – سابير، كيبوتس غازيت